Interview bij Kunstroute 2025

Kunstenaar Harriët Impey zoekt verbinding door natuur

Door Leontine van der Elst

De Engels-Nederlandse kunstenaar Harriët Impey woont al even lang in Nederland als in haar geboorteland. Haar werk draait om één centraal thema: verbinding met de natuur. ‘Hoe meer je kijkt, hoe meer je weet, begrijpt en gaat houden van wat je ziet,’ vertelt ze. ‘En hoe meer je erover weet, hoe sterker de band wordt.’

Van kinderlijke verwondering naar kunstenaarschap

Al van jongs af aan tekent Impey alles wat ze buiten tegenkomt. Ze had wormen als huisdier en tuurde op haar buik urenlang naar mieren. Die verwondering is gebleven. Toch duurde het even voordat ze zichzelf kunstenaar durfde te noemen. ‘Soms is het gewoon een kwestie van zelfvertrouwen. Op het moment dat mensen mijn werk echt aan hun muur wilden hebben, voelde ik: ja, ik bén een kunstenaar.’ Naast beeldend werk schrijft Impey ook. ‘Ik heb altijd veel dingen tegelijk gedaan. Ik heb kunstgeschiedenis gestudeerd, maar ik ben uiteindelijk kunstenaar geworden. Misschien past dat toch beter bij me - ik voel elke dag de vreugde dat mensen plezier hebben in mijn werk.’

Natuur als spiegel

In haar kunst staat kijken centraal. Niet vluchtig, maar met aandacht. Zo maakt ze series van vogels die op elkaar lijken, zoals de gierzwaluw en de huiszwaluw. ‘Wanneer je ze samen aan de muur ziet, leer je het verschil herkennen. Als je de naam van een vogel kent, ontstaat er een persoonlijke verbinding. Je herkent, je benoemt – en je voelt je verbonden.’ Die manier van kijken vergelijkt ze met de blik van een kind. ‘Kinderen hebben van nature dat gevoel van nabijheid. Volwassenen verliezen dat snel, we lopen langs bomen zonder te zien dat er drie soorten korstmos bloeien. Met mijn werk wil ik mensen een beetje wakker maken.’

Glas, keramiek en eindeloos experimenteren

Impey werkt met uiteenlopende media: glas, keramiek, schilderijen, tekeningen. Vaak leert ze een nieuwe techniek omdat ze een specifiek idee wil realiseren. ‘Ik wilde ooit kwallen maken en ben toen glas gaan leren bewerken. Voor schelpen ging ik aan de slag met keramiek. Ik heb geen gebrek aan ideeën – eerder aan tijd en energie.’

Daarbij werkt ze graag samen met anderen, zoals glasatelierhouders of houtbewerkers. ‘Ik kan niet alle materialen en technieken in mijn eigen huis hebben. Mijn atelier is toch vooral een intieme, volle wereld – een beetje de binnenkant van mijn brein.’

Kunst voor iedereen

Impey exposeert regelmatig in Leiden, ook tijdens de Kunstroute. Toch stelt ze haar eigen atelier niet open: ‘Dat voelt te persoonlijk. Daarom kies ik voor plekken waar mensen makkelijk binnenstappen – bijvoorbeeld een restaurant. Dan ontmoet ik ook mensen die anders nooit een galerie binnen zouden gaan. Juist dat vind ik belangrijk: kunst moet toegankelijk zijn, niet onbereikbaar of te duur.’ Ze maakt haar werk bewust betaalbaar, bijvoorbeeld door eenvoudige lijsten te gebruiken. ‘Ik vind het prachtig als mensen mijn werk in hun keuken hangen, of zelfs in het toilet. Want dan zie je het elke dag en leef je er echt mee.’

Kunst als levenshouding

Hoewel ze door ziekte soms wordt beperkt, blijft kunst maken voor Impey vanzelfsprekend. ‘Het is geen 9-tot-5 baan die je aan het eind van de dag afsluit. Het neemt je hele zelf in beslag. Zelfs op de roeimachine krijg ik mijn beste ideeën.’ Dat kunstenaarschap is voor haar meer dan werk: het is een manier van leven. ‘Ik voel me gelukkig dat ik dit mag doen. Kunst maken verbindt me met mezelf, met anderen en met de natuur. En die verbinding – dat is uiteindelijk waar alles om draait.’

Harriët Impey is tijdens de Kunstroute op 27 en 28 september 2025 te vinden op Nieuwe Rijn 5 (bij Dende)